Pod koniec lutego 1969 roku grupa siedmiu niewidomych wspinaczy wraz z ich czworgiem widzących towarzyszy zakończyli żmudną wędrówkę na szczyt Kilimandżaro. Podjęli się prawie niemożliwego zadania, walczyli z własnymi słabościami i ekstremalnymi warunkami klimatycznymi – ale mimo to, tych siedmiu wyjątkowych śmiałków zdobyło szczyt w Tanzanii zapisując się bohatersko na kartach historii. Wcale nie było łatwo, można by powiedzieć, że wręcz przeciwnie – ekstremalnie trudno, aż 9 godzin zajęło tej grupie pokonanie ostatnich 1500 metrów, musieli zmierzyć się z niesamowicie silnymi wiatrami, gigantycznym mrozem i generalnie warunkami, do których zwykli ludzie nie są kompletnie przystosowani.

Pomysłodawcą całej wyprawy był John Wilson, założyciel organizacji charytatywnej Sightsavers. Celem tego projektu było stworzenie nowego wizerunku osób niewidomych w Afryce, a także udowodnienie, że odpowiednio przeszkoleni niewidomi mają wytrzymałość psychiczną i fizyczną wytrzymałość, aby osiągać zamierzone cele. Każdy uczestnik wyprawy przeszedł wymagający program szkoleniowy, który obejmował wspinaczkę linową, nocny kemping oraz opanowanie sprzętu alpinistycznego. Wyprawą żyły wszystkie afrykańskie gazety, relacjonując najdrobniejsze szczegóły z tego niesamowitego wydarzenia. Do dziś w Ugandyjskim Muzeum Narodowym prezentowane jest trzy pary zniszczonych butów uczestników wyprawy.