Samochody autonomiczne mogą zrewolucjonizować sposób, w jaki osoby niepełnosprawne poruszają się po najbliższej okolicy, a także z dala od domu. Ludzie, którzy nie widzą dobrze, mają problemy fizyczne lub psychiczne, które uniemożliwiają im bezpieczną jazdę, często polegają na innych, lokalnym transporcie lub agencjach non-profit. Sama technologia pojazdów autonomicznych nie wystarczy, aby pomóc tym osobom stać się bardziej niezależnymi, ale jednoczesne postępy w uczeniu maszynowym i sztucznej inteligencji mogą umożliwić tym pojazdom zrozumienie instrukcji słownych, obserwowanie pobliskiego otoczenia i komunikowanie się z ludźmi. Razem te technologie mogą zapewnić niezależną mobilność z praktyczną pomocą, która jest wyspecjalizowana pod kątem umiejętności i potrzeb każdego użytkownika.

Zgodnie z amerykańską ustawą o niepełnosprawności z 1990r. wszystkie agencje transportu publicznego muszą oferować usługi transportowe osobom z niepełnosprawnością fizyczną, psychiczną, zaburzeniami wzroku lub zaburzeniami, które uniemożliwiają im samodzielną jazdę. W większości ten rodzaj transportu, zwykle nazywany „transportem paratransitowym”, jest czymś w rodzaju dodatkowej pomocy taksówki obsługiwanej przez transport publiczny. Podróżni rezerwują z wyprzedzeniem wyjazd na przykład do sklepu spożywczego, czy wizyty u lekarza. Pojazdy są zazwyczaj przystosowane dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich i są prowadzone przez przeszkolonych kierowców, którzy pomagają użytkownikom wsiadać, znajdować miejsca i wysiadać w określonym miejscu.

Paratransit, podobnie jak taksówki, może być kosztowny. Raport za 2012 rok pokazuje, że taka podróż kosztuje trzy do czterech razy więcej niż transport publiczny. Koszty rosną, podobnie jak liczba osób potrzebujących takiego środka lokomocji. Jednocześnie fundusze federalne, stanowe i lokalne dla przewoźników nie podwyższają się. Próbując zaspokoić część popytu, wiele społeczności zmniejszyło obszary, w których dostępny jest paratransit. W innych miejscach władze próbowały wprowadzić usługi prywatnych przewoźników, ale w wielu przypadkach kierowcy nie są przeszkoleni, aby pomagać osobom niepełnosprawnym, a pojazdy zwykle nie są przystosowane dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.

Samochody samobieżne, mogą być rozwiązaniem problemów związanych z dostępem i finansowaniem. Należałoby wyposażyć je w pełni zintegrowany system, w którym użytkownicy mogliby łączyć się z systemem dyspozytorskim i tworzyć profile zawierające informacje na temat ich niepełnosprawności i preferencji komunikacyjnych, a także wszystkie adresy miejsc najczęściej odwiedzanych, jak między innymi adres domowy lub gabinetu lekarskiego. Następnie, gdy użytkownik poprosi o transport, system wyśle pojazd, który ma potrzebne wyposażenie, na przykład rampę dla wózków inwalidzkich lub dodatkowe miejsce dla psa przewodnika.

Pojazd mógłby skanować obszar za pomocą laserów i kamer, aby ustalić najodpowiedniejsze miejsce odebrania pasażera. Podczas jazdy system automatycznie obliczy szacowany czas przybycia lub szczegóły dotyczące objazdów, poprzez interakcję z osobą niepełnosprawną, słuchanie odpowiedzi lub wyświetlanie tekstu na ekran. Pozwoliłoby to kierowcy i pojazdowi na relację bez względu na możliwości i ograniczenia pasażera.

Samochody samojezdne stanowią zupełnie nowe sposoby myślenia o transporcie i dostępności. Przy odpowiednim planowaniu i badaniach pojazdy autonomiczne mogą zapewnić znacznie większą niezależność osób niepełnosprawnych. Mamy nadzieję, że tak szybki rozwój technologii pozwoli na wdrożenie nowych systemów dla jak największej liczby pojazdów.