Jak twierdzi Lauren Maqboul, mama czterolatka z autyzmem i zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD), niespodziewana wizyta dwóch miniaturowych koni z Akademii Jeździeckiej Pegasus wywołała u jej syna niesamowity przypływ ekscytacji oraz radości. W pewną słoneczną sobotę dwa miniaturowe konie: Big Mac i Bleu, wraz ze swoimi opiekunami, pojawiły się na Pratt Street w Filadelfii. Członkowie ekipy Pegasus odwiedzili dom rodziny Magboul. Wizyta była częścią inicjatywy asystentki dyrektora programu Emily Wilmot i dyrektora programu Teresy Doherty, aby organizować wizyty koni ze stadniny u stałych klientów obiektu, którzy z powodu panującej sytuacji nie mogli osobiście stawić się na zajęciach. Pomysł ten narodził się w trosce o swoich najmłodszych podopiecznych, żeby choć trochę umilić im czas przebywania w zamknięciu. W ramach darowizny w wysokości 40 USD pracownicy Pegasusa przyprowadzają miniaturowe konie na 30-minutową wizytę. Zachowane są oczywiście środki dystansu społecznego, niestety zabronione jest dotykanie zwierząt oraz przejażdżka. Emily powiedziała, że organizacja dokonała już około 30 wizyt od czasu pandemii i planuje kilka kolejnych.

Praca w domu stała się dla wielu z nas „nową normą” podczas pandemii COVID-19. Chociaż oczywiście ma to swoje wady, jednak jedna grupa może wiele na tym skorzystać: osoby niepełnosprawne. Jest to ważne, ponieważ takie osoby często znajdują się w niekorzystnej sytuacji w miejscu pracy. Badania pokazują, że często spotykają się z negatywnymi stereotypami i postawami sprawnych kolegów i są bardziej narażeni na ryzyko zwolnienia z powodu kryzysu. Możliwość zdalnej pracy ze swojego mieszkania to niezwykła korzyść dla osób, które mają trudności z poruszaniem się, a koszty podróży specjalistycznym transportem często są zbyt duże. Jeśli konsekwencją pandemii jest gotowość pracodawców do uwzględnienia wniosków o pracę z domu, może to prowadzić do lepszej przyszłości dla grupy niepełnosprawnych.

Daisy-May urodziła się z wrodzoną wadą zwaną hemimelią strzałkową, która polega na niedorozwoju kończyn. Dziewczynka miała zniekształcone obydwie nogi. Kiedy skończyła półtora roku, jej rodzice zdecydowali, że dla rozwoju dziecka korzystniej będzie, jeśli przejdzie obustronną amputację. Wkrótce dziewczynka dostała protezy i szybko nauczyła się chodzić. Wydarzenia z przeszłości nie powstrzymały Daisy przed realizacją marzeń o zostaniu modelką. Po wzięciu udziału w pokazie dla Lulu et Gigi Couture podczas Tygodnia Mody Dziecięcej w Londynie, dziewięciolatka została wybrana do reprezentowania marki podczas wrześniowego New York Fashion Week. Została również ogłoszona ambasadorką marki linii odzieżowej. Według ojca dziewczynki, dążenie jego córki do spełniania marzeń jest niezwykle inspirujące. Co dzień udowadnia, że każdy, nawet osoba niepełnosprawna może robić niezwykłe rzeczy, a tym samym nieustannie się uśmiechać. Potrafi czerpać z życia pełnymi garściami, pokazując siebie taką, jaka jest naprawdę. Niezależnie od tego, czy tańczy, śpiewa, jest wyjątkową małą dziewczynką.

Urządzenie do gier Nintendo może działać jak tradycyjna konsola domowa, tablet lub przenośna konsola do gier z miniaturowym joystickiem. Dla graczy niepełnosprawnych Nintendo Switch również nastręcza wielu problemów, jak każda inna konsola. Jednak niektórzy z młodych graczy wymyślają własne sposoby radzenia sobie z wyzwaniami związanymi z używaniem urządzeń nieprzeznaczonych do ich potrzeb. Przeprowadzono wywiad z młodymi niepełnosprawnymi osobami, aby dowiedzieć się o ich codziennych nawykach grania. Gracze biorący udział w badaniu żyli z różnymi schorzeniami, w tym z chorobami mięśni, porażeniem mózgowym i zespołem Aspergera, które często utrudniają lub zakłócają współzawodnictwo. Wiele gier wymaga od użytkowników szybkiego i wielokrotnego naciskania przycisków na kontrolerach. Intensywnie powtarzane czynności mogą być trudne do wykonania dla osób z chorobą mięśni, uniemożliwiając im kontynuowanie tych gier. Sama szybkość niektórych gier może być kolejnym problemem, a także mnóstwo informacji, które zawierają. Gracze starali się działać strategicznie, aby rozwiązać te problemy. Niektóre gry były od samego początku odrzucone i uznane jako zbyt szybkie czy zawierające zbyt wiele trudnych etapów. Przy innych potrzebna była pomoc przyjaciela lub asystenta, który wykonał najtrudniejsze zadania.

Samochody autonomiczne mogą zrewolucjonizować sposób, w jaki osoby niepełnosprawne poruszają się po najbliższej okolicy, a także z dala od domu. Ludzie, którzy nie widzą dobrze, mają problemy fizyczne lub psychiczne, które uniemożliwiają im bezpieczną jazdę, często polegają na innych, lokalnym transporcie lub agencjach non-profit. Sama technologia pojazdów autonomicznych nie wystarczy, aby pomóc tym osobom stać się bardziej niezależnymi, ale jednoczesne postępy w uczeniu maszynowym i sztucznej inteligencji mogą umożliwić tym pojazdom zrozumienie instrukcji słownych, obserwowanie pobliskiego otoczenia i komunikowanie się z ludźmi. Razem te technologie mogą zapewnić niezależną mobilność z praktyczną pomocą, która jest wyspecjalizowana pod kątem umiejętności i potrzeb każdego użytkownika.